O Italii / TRENTINO - ALTO ADIGE / SANKTUARIA

Niezwykle silna wiara mieszkańców i jej religijne efekty czyli sanktuaria Trydentu - Górnej Adygi

SANTUARIO DI SAN ROMEDIO

Sanktuarium to zadedykowane jest San Romedio, mnichowi żyjącemu w IV wieku n.e. Usytuowane jest na skalistej półce skalnej w przepięknej okolicy Doliny Non (Val di Non), niedaleko miejscowości Sanzeno. Sanktuarium to jest w rzeczywistości kompleksem złożonym z 5 kościołów wybudowanych pomiędzy XI, a XX wiekiem połączonych pomiędzy sobą 130 schodami. Miejsce to jest odwiedzane rocznie przez około 200 000 pielgrzymów, a opiekują się nim Franciszkanie.

Święty Romedio żyje na przełomie IV i V wieku. Urodzony na terenie dzisiejszej Austrii, niedaleko Innsbrucka, w bogatej i wpływowej rodzinie. Po odbyciu pielgrzymki do Rzymu bardzo się zmienił i wszystkie swoje posiadłości przekazał Kościołowi, a sam zaczął wieść proste życie eremity zamieszkując w grotach skalnych Doliny Non. Pewnego dnia chciał wybrać się do Trydentu, aby spotkać się z Biskupem Vigilio; poprosił więc swojego towarzysza, aby osiodłał mu konia. Mężczyzna poszedł do stajni, ale po chwili wrócił z wiadomością, że niedźwiedź zaatakował konia i ciągle przebywa w stajni – nie namyślając się długo Romedio kazał więc osiodłać niedźwiedzia, na co zwierz przystał z wielką pokorą i łagodnością. Romedio udał się więc na nim do Trydentu, spotkał się z biskupem i powrócił do swojego eremu. A potem człowiek i  zwierz zaprzyjaźnili się, a Romedio oswoił dzikiego niedźwiedzia. Wydarzenie to upamiętnia dzisiaj drewniana rzeźba Romedio z niedźwiedziem umieszczona przy wejściu do sanktuarium.

Najstarszy kościół całego kompleksu wybudowana około roku 1000 na grobie świętego, a kamienie do budowy przynieśli w to miejsce pielgrzymi. Oficjalnie Romedio zostaje ogłoszony świętym w 1300 roku i od tej pory jego kult w tych stronach nie zanika. W 1489 roku rozpoczęto budowę drugiego kościoła, którego świętym patronem został Jerzy (San Giorgio). Następnie w 1514 roku powstał Kościół św. Michała, a w 1536 roku główny budynek kościoła ku czcie San Romedio. Z tego samego okresu wieku XVI pochodzi dzwonnica. Jako ostatni wybudowano Kościół Matki Bożej Bolesnej w 1918 roku – jest on podziękowaniem dla Madonny za zakończenie I Wojny Światowej.  Obecnie oprócz 5 kościołów znajduje się tam też parking oraz sklepik z dewocjonaliami, a także specjalny wybieg gdzie okazjonalnie  trzymane są niedźwiedzie, uratowane z cyrku albo z rąk prywatnych osób. Od roku 2013 żyje tutaj miś brunatny o imieniu Bruno odebrany prywatnym właścicielom w Palestrinie niedaleko Rzymu za złe traktowanie i nielegalne przetrzymywanie zwierzęcia.

Wewnątrz sanktuarium zobaczymy ogromne ilości ex voto z XV, XVI i XVII wieku. W pierwszym Kościele Św. Romedio cenne freski przedstawiające Matkę Boską z Dzieciątkiem, Ostatnią Wieczerzę oraz Świętych i Aniołów. W Kościele Św. Jerzego freski sklepienia pokazują postacie Doktorów Kościoła oraz symbole Ewangelistów. W Kościele Św. Michała w Ołtarzu Głównym XVI-wieczny obraz przedstawiający Michała Archanioła, który zsyła Lucyfera do piekła. Z kolei w nowym Kościele Św. Romedio w Ołtarzu Głównym Święty z niedźwiedziem na smyczy, a freski przedstawiają 12 Apostołów, Zwiastowanie oraz scenę Wniebowzięcia Matki Bożej.

Święto patronalne Romedio przypada 15 stycznia. Latem w sanktuarium odbywają się różnego rodzaju wydarzenia kulturalne, religijne i muzyczne w ramach „Estate Romediana” czyli Lata z Romedio.

EREMO DI SAN COLOMBANO

Erem czyli pustelnia. Erem Świętego Colombano Opata, mnicha irlandzkiego pochodzenia żyjącego n a przełomie VI i VII wieku. To miejsce, które mnisi wybrali na swoje odosobnienie z dala od ludzi, z dala od cywilizacji. Znajduje się w okolicach Trambileno, niedaleko Rovereto, na południu Trentino. Miejsce jest naprawdę niesamowite – maleńkie domki i niewielkich rozmiarów kościół przyklejone do skały, a wokół pustka, cisza i skała.

Naturalne groty w tej okolicy były wykorzystywane od setek lat przez mnichów pustelników. Najstarsze dowody na ich obecność pochodzą z 753 roku i są to ryty na skale. Według legendy patron obecnego eremy, Święty Colombano, pierwszy mnich, który przebywał w tym miejscu, zabił smoka, który pożerał dzieci świeżo ochrzczone w pobliskim Potoku Leno. Pierwszych mnichów obowiązywała medytacja i modlitwa, ścisły post oraz całkowite odosobnienie w niedostępnych miejscach.

Pierwszy prosty kościół powstaje tutaj na przełomie X i XI wieku, za dach służy mu skała, a za ściany grota. Groty skalne wykorzystywane były przez eremitów aż do 1782 roku kiedy to oficjalnym dokumentem habsburskim zabroniono takiej praktyki. Od tego czasu opieką nad tym miejscem zajęli się mieszkańcy okolicznych dolin. W 1996 roku Prowincja Trydent zleciła prace restauracyjne i udostępniła erem dla pielgrzymów i zwiedzających. Opiekują się nim obecnie wolontariusze z Comitato Amici di San Colombano – Komitetu Przyjaciół Świętego Colombano.

Aby dostać się na teren pustelni należy pokonać 102 stopnie wykute w skale. Zewnętrzne zabudowania przylegające do skalnej groty pochodzą z XIV wieku, natomiast wewnątrz groty znajdują się freski przedstawiające walkę San Colombano ze smokiem, które symbolizują walkę dobra ze złem. W Ołtarzu Głównym Madonna ze Świętymy z XV wieku. Erem zamknięty jest w sezonie zimowym.

SANKTUARIUM OBJAWIENIA

To najważniejsze miejsce pielgrzymkowe Trentino Alto Adige. Znajdujący się w małej miejscowości Montagnana Kościół Św. Anny jest znany przede wszystkim jako Santuario della Comparsa czyli Sanktuarium Objawienia albo jako Santuario della Madonna di Piné.

Do roku 1729 prawdopodobnie mało kto słyszał o tym miejscu oprócz okolicznych mieszkańców. Ten rok zmienił wiele w życiu parafii, ale przede wszystkim w życiu młodej dziewczyny o imieniu Dominika, której objawiła się kilkakrotnie Matka Boża – właśnie tutaj, w Montagnana, pięć razy w ciągu roku. Ale od początku…

Giacomo Moser, rolnik z Montagnana, udał się kilkakrotnie z pielgrzymką do Sanktuarium della Madonna do miejscowości Caravaggio i przywiózł do Montagnana wizerunek Matki Bożej z Caravaggio /Caravaggio to miejscowość na terenie Regionu Lombardia/, który umieszczono w Ołtarzu Głównym Kościoła Świętej Anny w Montagnana. Licznie zebranym z tej okazji w kościele wiernym Giacomo opowiadał o cudach, które dokonały się za wstawiennictwem tej właśnie Matki Bożej, a wśród słuchających była młoda dziewczyna Domenica Targa, pasterka z okolicy. Jej wielkim pragnieniem było udać się na pielgrzymkę do Caravaggio, ale rodzice nie wyrazili na to zgody. 14 maja 1729 roku Domenica pasła swoje stado odmawiając Różaniec kiedy nagle ukazała jej się Matka Boża ubrana w białe szaty. Madonna powiedziała dziewczynie, aby zrezygnowała z chęci pielgrzymowania do Caravaggio i aby w wigilię święta Wniebowzięcia udała się do swojego parafialnego Kościoła Świętej Anny przed oblicze Maryi przywiezione przez Giacomo. Madonna obiecała Dominice, że zobaczy wtedy coś pięknego. Dziewczyna posłuchała słów Maryi i tego dnia wzięła udział we Mszy Świętej podczas której ponownie ukazała się jej Madonna, tym razem z Dzieciątkiem na rękach i różańcem w dłoni. Maryja powiedziała Dominice, aby opowiedziała wszystkim o tym kogo zobaczyła. Dziewczyna ponownie posłuchała Pięknej Pani, ale napotkała tylko na kpiny i niepoważne traktowanie, szczególnie ze strony kapłanów. Wśród wiernych jednak zapanowała wielka radość i zaczęli tłumnie napływać przed uznany za cudowny obraz Matki Bożej z Caravaggio. W tej sytuacji Giacomo Moser zamówił jeszcze jedną kopię wizerunku Madonny di Caravaggio, a kanonik Kościoła Św. Anny zlecił rekonstrukcję ołtarza. Po jej zakończeniu odbyła się msza podczas której nowy ołtarz został poświęcony – obecna była także Domenica i podczas tej uroczystości Matka Boża objawiła się jej po raz trzeci. Tym razem Jezus, którego trzymała na ramionach był poraniony i krwawiący, towarzyszyli im również święci: Józef, Anna i Joachim. Maryja osobiście pobłogosławiła nowy obraz i nowy ołtarz i przekazała Dominice następujące słowa: Każdy, kto w tym miejscu będzie się modlił, zostanie wysłuchany. Także tym razem świadectwo dziewczyny o objawieniu zostało bardzo sceptycznie odebrane przez kapłanów. Dwa dni później Maryja ukazała się Dominice po raz kolejny, tym razem poleciła jej powierzyć wszystko swojemu spowiednikowi, który następnie interweniował u władz kościelnych i dzięki niemu został otwarty oficjalny proces kanoniczny w kierunku uznania objawień. Ostatnie objawienie miało miejsce 26 maja 1730 roku, ponownie w Kościele Św. Anny.

Proces kanoniczny w sprawie objawień odbył się dwukrotnie w 1730 roku. Parafia otrzymała prawo celebrowania uroczystej Mszy Świętej 26 maja każdego roku z okazji pierwszych objawień w Kościele Świętej Anny (w rzeczywistości drugich, ale pierwsze objawienia miały miejsce na polu). Oficjalnie Kościół nigdy nie wypowiedział się w sprawie zatwierdzenia objawień – ani ich nie zatwierdził, ani nie odrzucił. Nie zważając jednak na brak oficjalnego stanowiska Kościoła, wierni zaczęli  co raz liczniej napływać przez cudowny wizerunek Matki Bożej.

Kościół Św. Anny był zdecydowanie za mały, aby pomieścić wszystkich pielgrzymów, dlatego od razu w 1730 roku zdecydowano się na budowę nowego budynku na miejscu poprzedniego. Nowa świątynia została oficjalnie konsekrowana 16 maja 1751 roku. W drugiej połowie XIX wieku przeprowadzono kolejną rozbudowę, a w 1894 roku Madonna di Caravaggio została ukoronowana koroną ze złota ozdobioną kamieniami szlachetnymi.

Kościół Św. Anny jest budynkiem na planie krzyża greckiego. Fasada główna podzielona jest na trzy części; środkowa jest wyższa, posiada portal wejściowy z tympanonem, a powyżej znajduje się okrągły witraż. Całość zamknięta jest kopułą, do świątyni przylega dzwonnica. Wnętrze jest jednonawowe, z dwoma bocznymi kaplicami i półokrągłą absydą. Ołtarz Główny jest barokowy i poświęcony jest Świętej Annie, patronce parafii. W  ołtarzu pochodzący z 1747 roku obraz przedstawiający Maryję z Jezusem odwiedzających Św. Annę. Wschodni ołtarz boczny zadedykowany jest Madonnie z Caravaggio i w nim umieszczony jest cudowny wizerunek Maryi, ten drugi, wykonany po pierwszym objawieniu, z którego Matka Boża pobłogosławiła ołtarz podczas objawienia 8 września 1729 roku. Zachodni ołtarz boczny poświęcony jest Matce Bożej z Góry Karmel oraz Świętemu Antoniemu z Padwy. W Sali Spowiedzi znajduje się czwarty ołtarz – Matki Bożej Bolesnej. W jednej z sal zgromadzono ponad 7000 darów wotywnych, z których najstarsze pochodzą jeszcze z okresu objawień z XVIII wieku. W tej samej sali znajduje się także pierwszy oryginalny obraz Madonna di Caravaggio przywieziony przez Giacomo Mosera z Sanktuarium z Caravaggio.

W miejscu gdzie Maryja ukazała się Dominice po raz pierwszy, 14 maja 1729 roku, obecnie znajduje się tak zwany Monumento al Redentore. To dość dużych rozmiarów świątynia wybudowana w latach 1900-1906, fasada zwieńczona jest dwoma wieżami, a całość kopułą. Na szczycie fasady, w jej centralnym miejscu znajduje się figura Chrystusa Zbawiciela (Redentore). Wewnątrz sanktuarium znajduje się kopia Schodów Świętych, których oryginał jest w Rzymie, na Wzgórzu Laterańskim. 28 stopni po których według tradycji stąpał Chrystus idąc na sąd do Piłata, a po których dzisiaj wierni mogąwchodzić tylko i wyłącznie na kolanach. U podnóża sanktuarium, dokładnie na polu gdzie Dominika pasła swoje owce podczas pierwszego objawienia, znajdują się dzisiaj dwie rzeźby z brązu: Matki Bożej rozmawiającej z młodą Pasterką.